Unha cousa é falar, outra dar trigo

Nintendo vai sacar un novo xogo chamado Wii Music, onde utilizando a consola Wii, convírtese o salón da casa nunha academia de música onde se pode aprender a tocar un instrumento, dirixir unha orquestra, incluso compoñer música. Todo un alarde tecnolóxico que seguro fará pasar bos intres á nosa xuventude disfrutando coa música.
O que nos deixa abraiados é a falta de coherencia entre as declaracións da ministra de educación, que asistiu á presentación do xogo, e a súa política educativa. Estas son recollidas de El País: "Me decidí a venir aquí hoy para pedir a nuestros jóvenes que vivan la música. Para explicar a los padres que animen a sus hijos a utilizar las videoconsolas para aprender. Para animar a los profesores a utilizar aún más estos nuevos lenguajes en su labor docente".
As declaracións quedan moi bonitas e sintetizan unha mensaxe que compartimos, pero a realidade é que a política desta ministra e antecesores vai, dalgún xeito, polo camiño contrario: as horas de Música en ESO e Bacharelato sufriron un recorte importante. A vivir a música tamén se aprende nas aulas de música. Polo tanto, falar queda moi ben, pero, que facemos pola educación musical real do alumnado? Quitámoslle horas lectivas? Non aseguramos unha educación musical xeral para todo o alumnado?
Por outra banda, o contacto directo cos mestres e coas fontes sonoras; a riqueza desa vivencia educativa compartida cos compañeiros; a interpretación e creación musical en grupo; a utilización de instrumentos auténticos, non virtuais; a vivencia do son real... Todo isto e moito máis constitúe un conxunto de experiencias que a clase de música real aporta e que unha consola nunca poderá substituír.

Preguntas existenciais...

Por que os mesmos que cambiaron OFF e puxéronlle OUFF, agora crean FITO en lugar de FITOU? Ou é que unhas veces vivimos en Ourense e outras en Orense?

Máis conciencia cidadá, por favor...

Moito ten que cambiar a sensibilidade e a conciencia cidadá en moitas vilas e cidades da nosa terra. Cando un alcalde derruba un muro do século XVI para construír beirarrúas nun lugar onde non hai ningunha casa é porque dá máis votos facelas que protexer o patrimonio de todos, principalmente o do propio pobo. Noutras zonas de España, con máis cultura cidadá e máis aprezo polo seu e polos valores históricos que ao final dan prestixio e visitantes, isto sería impensable porque tal feito custaríalle unha chea de preciados sufraxios ao partido gobernante.
Gobernar nun concello non só é servir aos intereses da cada veciño, senón tamén aos intereses de todos, ao ben público. O labor dun dirixente non debe valorarse só polos metros de beirarrúas que constrúe, nin polos puntos de luz que se instalan, nin polos camiños e rúas que abra. Non só é iso. É algo máis. Sería tamén o coidado e a atención que lle merecen os servizos públicos no concello: a escola, o servizo sanitario, os transportes públicos. Habería que valorar ademais, como protexe, xestiona e promociona o patrimonio cultural e artístico que posúe o concello, como lle saca partido para o ben de todos os veciños... Porque non hai dúbida da enorme riqueza que neste eido temos na nosa terra e sería un xeito moi válido de aumentar as expectativas e a esperanza das persoas que viven no rural ao mesmo tempo que se sentirían máis ledos de pertencer a esa comunidade.

O noso apoio a Heitor Mera

Desde a nosa pequena fiestra ao mundo dixital, queremos apoiar a Heitor Mera, quen realizou a súa tese de doutoramento sobre a obra do poeta cangués Bernardino Graña en Galego e que a UNED, unha universidade pública española, non autoriza a súa lectura por non estar redactada nunha lingua oficial da CEE. O tribunal que a vai xulgar está formada por filólogos galegos.
É posible tal discriminación? A cousa ten o seu aquel. Permitiríase unha tese escrita e defendida en francés sobre un poeta galego que escribiu en Galego e non se permite na lingua nai do poeta, unha lingua oficial nun territorio da nación e, dalgún xeito, obxecto de estudo nese traballo. É evidente que a lei que regula isto non está acorde coa realidade plurilingüista española e que con diñeiro de todos, estase a discriminar a unha persoa que quere empregar a súa lingua. Ao parecer a Comisión de Doutorado do Departamento correspondente desa universidade tomou tal acordo. Agora temos que recordar que os órganos colexiados deben cumprir a lexislación actual e que debe haber outros estamentos que controlen e corrixan decisións que atenten contra a liberdade individual dun cidadán.
Con todo isto aplaudimos a Heitor Mera por loitar por un dereito de todos, a pesares de non ser examinado e dilatar no tempo, debido ao proceso administrativo que vai emprender, a consecución do seu seguro e máis que merecido título universitario. Sorte e conta coa nosa solidariedade.

Cambios de contedores...

En Ourense precisamos un cambio nos modelos de contedores. En primeiro lugar, porque están a meirande parte moi vellos. En segundo lugar, porque co seu pouco peso son branco doado para as gamberradas nocturnas. En terceiro lugar, porque algún modelo terá un deseño ben pensado para a estética, pero nada práctico. A quen se lle ocorreu pór esa boquiña tan pequena no contedor amarelo que ao levar unha bolsa grande chea de plásticos non entra e atasca? E que me din deses contedores azuis para papel cunha boca por onde un cartón algo ancho non entra? É que queren penalizar aos bos cidadáns que desexan contribuír a destruír un chisco menos o noso planeta e aburrilos con eses atrancos?
Contedores novos, xa. Ah! Fagan o favor, políticos do goberno municipal, de esixir á nova empresa de lixo a xeralización do reciclado a todos os recunchos do noso concello...